Getraumatiseerddeel

Getraumatiseerddeel

Kenmerken van getraumatiseerde delen:

• Slaan de herinnering aan het trauma op.
• Blijven in hun ontwikkeling steken op de leeftijd waarop het trauma plaatsvond.
• Zoeken naar een uitweg uit het trauma.
• Kunnen “getriggerd” worden.
• Zijn een blijvende haard van onrust in de psyche.

Normaal gesproken zijn getraumatiseerde delen afgeschermd van het bewustzijn. Ze worden onderdrukt door de overlevingsdelen en laten zich alleen in belastende en stressvolle levenssituaties zien wanneer de controle van de overlevingsdelen niet meer toereikend is om hen in toom te houden. Hun belangrijkste kenmerk is dat zij niet ouder worden. Dat wil zeggen: ze blijven in hel ontwikkelingsstadium steken waarin zij zich bevonden op het moment waarop het trauma plaatsvond. Zolang zij moeizaam hun afgesplitste bestaan in de ‘kerker’ van de ziel in stand houden, kunnen zij zich niet verder ontwikkelen omdat zij geen toegang hebben tot nieuwe levenservaringen. Niet alleen hun hun negatieve kant blijft daarmee voor de overige delen van de persoon verborgen, maar ook hun positieve levensenergie kan op die manier niet benut worden.

In getraumatiseerde delen bevindt zich veel gebundelde energie. Daarmee bevatten zij een groot potentieel, dat vrij kan komen en gebruikt kan worden wanneer de splitsing van de ziel overwonnen wordt.

Getraumatiseerde delen zijn weliswaar de meeste tijd verdrongen uit het waakbewustzijn, onbewust zijn zij echter nog steeds actief en zoeken nog steeds naar een uitweg uit de traumasituatie, zelfs als deze al jaren terug ligt. Aangezien zij niet in staat zijn verleden en heden van elkaar te onderscheiden, kunnen zij zelfs door indrukken van onschuldige situaties dermate gealarmeerd worden dat zij denken dat de bedreigende traumasituatie zich opnieuw voordoet. Ze kunnen plotseling ‘getriggerd’ worden, dat wil zeggen dat een actuele waarneming (bijvoorbeeld een persoon, een geluid, een geur) de oorspronkelijke traumareactie van paniek, onbeteugelde woede of diepe schaamte opnieuw kan opwekken. Getraumatiseerde delen vormen een continue haard van onrust in de psyche van de mens.

(Bron tekst Frans Ruppert, “Symbiose en autonomie”).