Jezelf leren troosten is makkelijker dan je denkt!
Ik heb het hier over het emotioneel troosten zoals een moeder dat doet bij een kind.
Niet over het troosten met een stevige borrel of doos chocolade.
Er zijn maar weinig mensen die geleerd hebben zichzelf te troosten.
Eigenlijk zou iedereen het moeten kunnen. Met name wanneer je vervelende gebeurtenissen of (jeugd)traumatische ervaringen hebt meegemaakt. Door jezelf te leren troosten kunnen gebeurtenissen alsnog verwerkt worden. Daarna verdwijnt de pijn uit de herinnering.
Jezelf leren troosten lijkt voor vele mensen erg lastig en moeilijk te zijn.
Toch is het gemakkelijker dan je denkt.
Dat komt omdat je zelf leren troosten iets is wat je zonder het denken doet.
Laten we een aantal voorbeelden nemen om dit te verduidelijken.
Als je gaat nadenken hoe je moet fietsen is dat een zeer ingewikkeld iets.
Opstappen, op het zadel zitten, je handen aan het stuur, benen loslaten, je evenwicht bewaren, je benen bewegen, trappen en sturen. Als je er over gaat nadenken lijkt het haast een onmogelijke klus. Toch hebben de meeste van ons leren fietsen en denken we er niet meer over na.
Met autorijden gaat het exact hetzelfde.
Het is met geen pen te beschrijven wat je allemaal doet. Denk alleen maar aan het indrukken van het gaspedaal. Niet te hard en niet te zacht. Hoe je moet sturen, hoe je je handen op het stuur plaatst, hoe hard je het stuur vasthoudt, hoe je je stuur draait als je achteruitrijdt.
Een schriftelijk cursus autorijden is vrijwel onmogelijk.
Hoe jij jezelf kan leren troosten is iets wat bijna niet te beschrijven of uit te leggen is.
Het is iets wat alleen maar te ervaren is. Via een goede beschrijving kun je een manier of methode beschrijven. Doch kan schriftelijk nooit rekening gehouden worden met allerlei lichamelijke sensaties, gedachten en gevoelens waar een cliënt last van heeft. Iedereen heeft andere problemen en uitdagingen. Iedereen is bovendien uniek.
Het is net als schriftelijk leren autorijden. In de praktijk blijken de weersomstandigheden weleens anders kunnen zijn als op papier beschreven staat. Wanneer je jezelf gaat leren troosten kun je ook van alles tegenkomen. Alleen een ervaringsdeskundige kan je op dat moment begeleiden en je wijzen op de valkuilen.
Fietsen, autorijden en jezelf troosten zijn geen handelingen van het denken.
Als je nu gaat nadenken over je fietsen en autorijden lukt het niet. Hetzelfde geld met je zelf leren troosten. Dit is geen activiteit van het denken. Jezelf leren troosten gebeurd vanuit je hart en het lichaam. Het denken staat erbuiten. Dat maakt dat het eigenlijk onmogelijk is om te beschrijven hoe je dit moet doen.
Jezelf leren troosten is echter veel makkelijker dan je denkt.
Net zoals je lopen en fietsen makkelijk vindt.
Als je leert autorijden heb je ongeveer 15 tot 25 rijlessen nodig om te slagen. Vanaf dat moment mag je in je uppie verder oefenen.
Als jij jezelf wil leren troosten heb je ongeveer 2 tot 5 coachingsgesprekken nodig. Het kan dus nooit moeilijk zijn. In de praktijk blijkt dat hoe bereidwilliger je bent om liefdevol richting jezelf te zijn, hoe gemakkelijker het gaat en hoe sneller je het leert.
Mensen die het snelst leren hebben meestal de volgende capaciteiten:
- Ze zijn nieuwsgierig en leergierig
- Ze zijn erg liefdevol naar anderen of naar dieren.
- Ze zijn bereid te stoppen zichzelf af te wijzen.
- Ze zijn bereid om te stoppen met zelfoordeel en zelfkritiek.
- Ze zijn bereid te stoppen anderen, gebeurtenissen en omstandigheden de schuld te geven.
- Ze beseffen dat klagen, roddelen en anderen afwijzen hen niet verder helpt.
- Ze zijn bereid hun irritatie, boosheid, woede en haat los te laten.
- Ze zijn bereid om te leren naar binnen te gaan en hun gevoel te onderzoeken.
Het gaat om de bereidheid. Het daadwerkelijke doen of stoppen met doen kan aangeleerd worden of gebeurt vanzelf wanneer het troosten wordt aangeleerd.
Als je bovenstaande capaciteiten niet hebt, wil het niet zeggen dat jezelf troosten niet mogelijk is. Het is wel zo dat je dan minder makkelijk je nare gevoelens herkent of aandacht kunt geven, doordat je meer op het denken en de buitenwereld bent afgestemd. Alle capaciteiten zijn e aan te leren. Het duurt dan alleen maar langer.
Leren troosten houdt ongeveer het volgende in:
- Je leert een aantal basispatronen leren waarmee je onbewust je gevoel vermijd.
- Je herkent vanuit jouw gedachten dat je last hebt van nare gevoelens.
- Je leert door middel van aandachtsoefeningen je gevoel te observeren en te herkennen
- Je leert op een liefdevolle manier je gevoel de ruimte te geven.
- Je leert je gevoelens toe te laten, aandacht en liefde te geven en los te laten.
- Je leert hoe je naar je gevoel kan luisteren en wat je gevoel je te vertellen heeft.
Jezelf leren troosten is veel gemakkelijker dan je denkt.
Met het denken is het niet voor te stellen hoe je dit ooit kan leren. Dit komt omdat het buiten het denken om gaat. Net zoals je nu naar een baby kijkt en denkt dat deze nog moet leren kruipen, lopen, fietsen, zwemmen, praten, schrijven, rekenen, taal, autorijden etc. Het lijkt allen een onmogelijke klus. Toch leert ieder kind dit alles vanzelf.
Een beetje begeleiding, liefde, geduld en de juiste hulp is nodig.
Net zoals iedereen heeft leren lopen, kan iedereen leren zichzelf te troosten.
Als je jezelf kunt troosten verdwijnen al je emotionele blokkades, nare gedragspatronen en angsten.
Ik kan jullie allen aanbevelen om dit te gaan leren!
Warme groet, Martin
Je gegevens zijn veilig. Wij hebben net zo hekel aan spam als jij.
Dag Martin,
Wegens seksueel misbruik in mijn verleden heb ik een DIS en een van mijn alters is ontzettend negatief. Ikzelf ben zeker ‘bereid’ tot alles dat u hier noemt, maar vanwege dat negatieve deel, kan ik dat totaal niet vasthouden. Ik zie dat deel als een beschermer tegen nare dingen door vooraf alles maar vast kapot te maken.
Ik moet echter leren mezelf te troosten, omdat het deel van mij dat het seksueel misbruik heeft doorstaan alleen maar verdriet en angst ervaart en ik kan er niks aan doen. Ik voel me machteloos en tegelijkertijd ben ik bang voor haar vloedgolf aan emoties. Het andere deel vindt dat zij zich aanstelt en daardoor vind ik het lastig om lief te doen tegen haar, omdat ik zelf ook vind dat ik me aanstel (gaandeweg heb ik het overgenomen al lukt het me soms al om iets te delen waar ik mee zit en er vrij open in te zijn – duurde 4 jaar voordat ik mijn huidige psychotherapeute voldoende vertrouwde).
Met bovenstaande info, vraag ik me af hoe uw advies om te leren mezelf te troosten zal luiden. Ik vind het heel eng om mezelf bloot te moeten gaan stellen aan al mijn weggestopte emoties, maar ik wil inmiddels toch ook wel graag dat ik het zelfvertrouwen krijg dat ik het aan kan om zo eindelijk mijn verleden achter me te laten.
Zou u me concrete tips kunnen geven? Gericht op thuis, maar ook gericht op tijdens een (toekomstige) EMDR-sessie (daar kan ik namelijk geen uur naar natuurgeluiden luisteren bij wijze van spreken)
Alvast bedankt voor het meedenken.
Met vriendelijke groet,
Melissa
Beste Melissa,
Elk mens heeft de vaardigheid om ten aanzien van een bepaald probleem een standpunt in te nemen.
Ons meest natuurlijke standpunt is dat we weten dat we gevoelens en gedachten waarnemen maar niet zijn.
Je bent niet je gevoelens en gedachten. Je hebt ze. Nog beter je neemt ze waar.
We kijken dan naar gevoelens en gedachten en niet vanuit gevoelens en gedachten.
We zijn als het ware intiem met gevoelens en gedachten terwijl we weten dat we ze niet zijn maar waarnemen.
Bijvoorbeeld als ik angstig ben, dan kijk ik vanuit een angstig gevoel…
Maar ik kan ook naar het angstig gevoel zelf kijken.
Ik ben dan heel intiem met angst met het diepe besef dat ik niet angstig bent maar een gevoel van angst heb (waarneem).
Net zoiets als je heel intiem kan zijn met een kind, huisdier of iets anders waar je van houd.
Je weet dat je het niet bent.
Het standpunt waarmee je de gevoelens waarneemt, is heel belangrijk.
Op het moment dat je gevoelens en gedachten benadert vanuit liefdevolle nieuwsgierigheid, kan een gevoel en gedachte nooit te heftig worden.
Benader je ze vanuit dat het weg moet of opgelost moet worden, of dat je er slachtoffer van bent, dan worden ze wel heftiger.
Het is zoiets als jouw gevoel en gedachte zien als een verdrietig klein meisje dat verdrietig is.
Je luistert er liefdevol naar, geeft het kind alle ruimte om zijn verhaal te vertellen, troost het kind en blijft liefdevol aanwezig tot het niet meer verdrietig is.
Soortgelijk doe je met je gevoelens. Je bent oprecht nieuwsgierig naar wat jouw gevoel je duidelijk wil maken zonder je er mee te identificeren.
Dat is zelftroost. Liefdevol, nieuwsgierig, troostend bij je gevoel aanwezig zijn zonder het weg te hebben.
Vroeg of laat wordt het dan vanzelf duidelijk.
En ondertussen oefen je in liefde voor je gevoel…
Warme groet, Martin