Veel mensen hebben moeite om met hun nare gevoelens om te gaan.
Jarenlang heb ik er zelf ook last van gehad. Gevoelens zoals verdriet, boosheid, schaamte en schuldgevoelens kon ik niet aan. Dit soort gevoelens vond ik beslist niet fijn. Als de gevoelens er waren wist ik ze perfect te onderdrukken. Ik stopte mijn gevoel diep weg.
Wat moest ik er mee?
Ik had werkelijk geen idee.
Het vervelende is dat alles wat je diep wegstopt duister wordt. Het is doodeng om het dan onder ogen te zien. Hoe meer gevoelens je onderdrukt hoe groter de kans ontstaat dat je angstig wordt. Vanuit angst kunnen allerlei klachten ontstaat zoals onzekerheid, stress, hooggevoeligheid, perfectionisme, faalangst, angstaanvallen, controledwang, allerlei psychische klachten en lichamelijke klachten.
Door de jaren heen had ik veel verdriet, boosheid, schuldgevoel en schaamte verzameld. Voor mij waren al deze gevoelens monsters en draken geworden. Ik wilde ze niet voelen en deed van alles om te voorkomen dat de gevoelens wakker werden. Ik hield zoveel mogelijk alles onder controle, ontwikkelde perfectionisme, voorkwam fouten, ruzies en conflicten.
Weggestopt verdriet zorgt voor problemen!
Als verdriet wordt weggestopt willen we onbewust dit verdriet gecompenseerd hebben. We hunkeren naar liefde, aandacht, begrip, tederheid, genegenheid en een luisterend oor. Als we boosheid onderdrukken voelen we ons vaak down, depressief, nutteloos, machteloos en waardeloos. Als we ons vervolgens niet machteloos, waardeloos en nutteloos willen voelen ontwikkelen we prestatiedrang, perfectionisme, trots en competitiedrang. Er zijn duizenden patronen om nare gevoelens te voorkomen en te compenseren. Denk bijvoorbeeld aan overtollig eten, drinken, verslavingen en seksuele behoefte. Onderdrukte gevoelens leiden tot diepe verlangens waar meestal geen gehoor aan gegeven wordt.
Het onderdrukken van emoties en nare gevoelens is uiteindelijk niet zaligmakend.
Alles wat onderdrukt wordt een groot duister goedje. Tijdens een crisis periode wordt diep weggestopte gevoelens meestal weer wakker. We weten op dat moment dan niet wat we moeten doen. Het is niet voor niets dat we het een crisis noemen.
Als klein kind heb ik veel gevoelens en emoties weggestopt. Destijds had ik weinig keus. Ik had ziekenhuisoperaties, bijna dood ervaringen, ik werd gepest en had allerlei nare gebeurtenissen meegemaakt. Destijds deze gebeurtenissen wist ik niet wat te doen. Mijn ouders waren er niet altijd bij om me op te vangen. Bovendien waren mijn ouders geen ervaringsdeskundige als het om troosten gaat. Mijn ouders hadden geen glorieuze jeugd meegemaakt. Ze konden me niet goed helpen waardoor er voor mij niet anders op zat dan mijn gevoelens weg te stoppen. Overleven noemen we dit…
Bijna iedereen heeft wel iets naars meegemaakt in zijn jeugd. Mishandelingen, gepest worden, alleen gelaten worden, straf, seksueel misbruikt, ziekenhuis operaties, woedende ouders, ziekte of dood van een dierbare, of wat dan ook. Tijdens deze ervaringen worden nare gevoelens meestal onderdrukt. Deze nare gevoelens moeten vervolgens op zijn plek worden gehouden.
Onderdrukte gevoelens en emoties zorgen ervoor dat we niet echt gelukkig kunnen zijn. Indirect zorgen ze voor veel lijden, drama en ellende.
Het probleem is voor iedereen hetzelfde!
Toen we klein waren als kind wisten we niet wat we met verdriet, boosheid, schuldgevoel en schaamte moesten doen. Onze opvoeders waren er niet of konden ons niet goed troosten toen we de nare gebeurtenissen en ervaringen meemaakte. We kwamen op dat moment niet toe aan de verwerking van het bijbehorende naar gevoel. We hadden iemand nodig die ons begreep, luisterde, beschermde, koesterde, lief had en ons troostte. Iemand die er voor ons was….
Vreemd genoeg zijn we daar onbewust nog steeds naar op zoek….
Soms vinden we een ideale partner of iemand die deze rol tijdelijk op zich neemt. Vreemd genoeg kan deze persoon nooit het gemis van vroeger helemaal weghalen. De liefde die je van deze persoon krijgt dooft slechts tijdelijk het nare gevoel. Het is een pleister op de wond. Jacht naar liefde, sex, scheidingen en haat geven aan hoe slecht pijn getroost kan worden.
Er bestaat een mogelijkheid om het oud zeer te genezen.
Je kunt alsnog leren om oude pijn (emotionele blokkades) te verwerken. Dit kan door jezelf te leren troosten.
Troosten is te leren!
Toen je als kind verdrietig was had je iemand nodig die er voor je was:
- Iemand die naar je luisterde zonder oordeel
- Iemand die je probeerde te begrijpen
- Iemand die je vasthield en je een beschermend gevoel gaf
- Iemand die je liefdevolle en gekoesterde liefde gaf
- Iemand die je troostende woorden toesprak…
Kortom iemand met een warm hart…
Wat moet er eigenlijk getroost worden?
Nare gevoelens zijn net kleine kinderen. Wanneer je bijvoorbeeld een gevoel van teleurstelling ervaart kan je er vanuit gaan dat je als klein kind een moment mee hebt gemaakt dat je ook werd teleurgesteld. De teleurstelling was destijds waarschijnlijk zo groot dat je het niet aan kon om dat gevoel te verwerken. Het was bijvoorbeeld niet veilig, je ouders waren er niet of het was destijds om een andere reden niet mogelijk om verdrietig te zijn. Hierdoor is je gevoel blijven hangen in je systeem. Op dit gebied is het kind niet verder ontwikkeld. Het is voor jou dan nog steeds lastig om met gevoelens van teleurstelling om te gaan. Het kind zit als het ware nog steeds te wachten totdat het getroost wordt.
Alleen met liefde kan je een kind troosten
Allereerst moet je begrijpen dat kinderen alleen met liefde getroost kunnen worden. Wanneer je boos op jezelf bent, ben je boos op je gevoel en dus het kind in jou. Met boosheid zal het niet lukken om je nare gevoelens los te laten. Wanneer je nare gevoelens weg wilt hebben wil je eigenlijk dat het kind in jou zo snel mogelijk stil is. Je wilt het de mond snoeren. Dit gaat ook niet helpen. Ook helpt het niet om het kind een chocolade of gebak te geven. Even is het kind dan stil en ervaar je een voldaan gevoel. Het zal echter niet langer duren voordat het weer wakker wordt. Streng zijn, jezelf vermannen, bekritiseren en alle andere strategieën waren vroeger de patronen waarmee je ouders er voor zorgde dat je stopte met huilen of boos zijn.
Hierdoor is het kind emotioneel onderdrukt en zit je nu met de gebakken peren.
Alleen met liefde kan je een kind troosten. Alleen als het kind verdrietig mag zijn, en liefdevolle aandacht, compassie en een warm hart ontvangt raak het zijn verdriet kwijt. Je dient dus op deze manier naar je eigen gevoelens te kijken.
Hoe troost je jezelf?
- Wees nieuwsgierig naar je gevoel.
- Sluit je ogen en ga met je complete aandacht naar je gevoel. Laat alle gedachten varen als wolken aan de hemel. Laat geluiden ook aan je voorbij gaan.
- Jouw gevoel is nu even het belangrijkste.
- Geef het gevoel de ruimte. Laat het gevoel er helemaal zijn.
- Voel de lichamelijke sensaties. Neem ze waar in je lichaam.
- Zie het gevoel als jezelf als klein kind van vroeger. Een kind wat getroost wil worden.
- Probeer te herkennen/herinneren hoe je vroeger als kind dezelfde gevoelens had.
- Als je het herinnert, kijk dan zonder oordeel naar dit kind. Laat het even helemaal in het gevoel zitten. Het kind mag even verdrietig zijn. Het gevoel mag er zijn en hiermee mag het kind er ook zijn.
- Als je het niet herinnert is het niet erg. Neem dan in gedachte dat je jezelf als kind troost.
- Laat het verdriet maar gewoon even stromen.
- Houdt het kind in gedachte stevig vast. Geef het de veiligheid, geborgenheid, warmte en liefde die het gemist heeft.
- Wees helemaal aanwezig bij dit kind.
- Als er ingevingen komen laat deze er maar gewoon zijn. Hou je aandacht zoveel mogelijk bij je gevoel en het kind.
Troosten is eigenlijk heel eenvoudig.
Het is alleen maar nodig om het gevoel waar te nemen. Het te aanschouwen, Het te laten zijn in liefde.
Oefening baart kunst!
Verwacht niet meteen dat het de eerste keer zelfstandig helemaal lukt. Je hebt je hele leven lang nare gevoelens vermeden. Het vergt dus oefenen om nare gevoelens er te laten zijn.
Het vergt ook oefenen om niet af te dwalen in het denken. Het denken haalt je aandacht weg van je gevoel. Het lukt dan niet om naar het gevoel te kijken. Via meditatie kan je leren en oefenen om niet teveel naar gedachten te luisteren maar iets anders de aandacht te geven.
Ook zal je zo nu en dan de fout maken jezelf te associëren met het kind. Je bent dan in de huid gekropen van het kind. Je bent dan het kind en de slachtoffer. Je kan dan jezelf niet meer troosten. Troosten is alleen mogelijk als je met een vriendelijke en liefdevolle blik naar het gevoel kijkt.
Als het niet lukt kan je natuurlijk altijd nog een afspraak met me maken.
Via deze link vind je informatie over individuele coaching.
Zo herkenbaar. Mijn kind had zich vermomd. Ze leek een grote lelijke nare boze wraakgierige feeks, waar iedereen bang van werd en wordt. Zelfs ik herkende haar niet en was bang voor haar boosheid, haar scherpe tong en haar aandrang tot het vernietigen van iedereen die haar pijn doet. Sinds een paar dagen herken ik haar. Klein eenzaam meisje dat alleen moest overleven. Ik koester haar. Praat met haar. Ze wil nog niet binnenkomen en ik vind dat ook moeilijk. Want met haar komt de angst binnen die alle zorgvuldig opgebouwde balans in mijn huis verstoord. Ze is bang in mijn huis. Ziet nachtmerries van vroeger. We kamperen nu op de veranda. Vuurtje, deken, kussens. Ze slaapt dicht tegen me aan. Een goed begin….er komt een tijd dat we samen binnen kunnen zijn.
Beste Wilma,
Bedankt voor je reactie. Het kind heeft vertrouwen nodig. Wat kan jij doen om haar binnen te halen? Kan je met haar spelen? Kan je haar op schoot laten zitten? Kijk haar aan en spreek haar steeds liefdevol toe. Ze wil dat jij de leiding neemt. Ze heeft jouw veiligheid nodig. Geef haar de veiligheid. Vertrouw er op dat jouw relatie met je kind sterk verbeterd. Groet, Martin
Nu ik dit onderwerp zo lees, denk ik aan een Sessie met mijn psychologe van PsyQ. Ik weet nog dat we met schematherapie bezig waren en het over het kind hadden. Ik schrok van mezelf toen ik van binnen een haatgevoel naar dat kind kreeg. Mijn therapeute zag mijn reactie en vroeg wat ik dacht. Ik zei: “dat kind moet dood”.
Waarom dacht ik dat? Wie in mij wil dat kind dood hebben. U heeft het juist over het kind troosten? U begrijpt dat ik nu helemaal in de war raak. Hoe kan ik dan ooit ‘leven’. Mijn trauma’s verwerken? Wat voor verschrikkelijk persoon ben ik!!!!
Vriendelijke groet, Jolanda
Jolanda,
Bedankt voor je reactie! De haat is logisch. Een innerlijke kind staat voor gevoel. Je wilt het kind niet voelen. Je haat de gevoelens. Wat moet je er mee. Ze herinneren je alleen maar aan de vreselijke gebeurtenissen.
Wat je echter niet beseft is dat jij jezelf er bewust van bent dat je je kind haat. Je bent dus niet dat geen wat haat. Je bent de waarnemer van het geheel. Logisch toch dat de hater bang is. Hij ziet een draak. Hij wil deze draak vermoorden. Maar klopt dit allemaal wel. Is de draak niet gewoon een lief klein kind in jou wat schreeuwt om liefde en aandacht. Ga je gevoel gewoon is wat meer waarnemen. Laat de hater maar met rust. Die is bang. Besteed even geen aandacht aan deze. Besteed gewoon eens aandacht aan jouw gevoel. Zie en herken in dat gevoel een lief kind. Een kind wat getroost en beschermt wil worden…
Ik heb een vraag over het troosten. Ik begrijp dat je je gevoel (is het kind) zou moeten troosten maar ook jezelf niet moet associëren met het kind. Dat vind ik wat verwarrend. Sinds kort troost ik mezelf vaker (ben normaal erg zelfkritisch en negatief) en dat doet me goed. Ik probeer me voor te stellen dat ik mezelf bv omhels of ik houd mijn handen troostend om mijn gezicht. Maar begrijp ik nu dat dat ‘niet is hoe het moet’? Kan ik niet ook mijn volwassen-ik troosten? Alleen mijn gevoelens troosten en niet ‘mezelf’ snap ik niet helemaal… Is het wel goed om mezelf “lichamelijk” te troosten door bv te visualiseren dat ik omhelsd wordt? Ik ben als kind erg gekwetst maar mijn volwassen persoon heeft het ook nog erg moeilijk en een liefhebbende partner ofzo heb ik niet.
Beste Astrid,
Bedankt voor je reactie.
Je kunt jezelf aanraken tijdens het troosten. Bijvoorbeeld door op een liefdevolle manier de bovenkant van je handen te strelen of je gezicht en wangen. Roep tegelijkertijd wat sneu voor me. Denk aan jezelf of aan jezelf als kind.
Natuurlijk mag je fantaseren dat je getroost wordt. Maar kijk vooral naar de behoefte getroost te willen worden. Heb hier compassie voor. Besef gewoon dat je dit deel als kind gemist hebt.
Hoe graag we ook zouden willen, niemand anders kan je zo troosten als jezelf. Door liefdevol en met mededogen naar jezelf te kijken verlicht je de pijn en het verdriet.
Een grote valkuil is als je het verdriet weg wil hebben. Je bedenkt dan dat jezelf troosten gaat helpen. Ondertussen zit er een aversie tegen het verdriet.
Het hoofd/ego gaat dan met je verdriet aan de haal. Alleen met compassie en mededogen vanuit het hart, transformeert het. Verdriet gaat dan niet weg maar verplaatst zich in je hart. Het wordt een gekoesterde liefde…
Dankjewel voor deze duidelijke en leerzame uitleg.. heb al vele wegen bewandeld en deuren moeten openen maar begrijp dat ik het (veel) dichter bij (in) mezelf moet gaan voelen .. .. ik ga mijn best doen, want door mijn tekortkomingen in liefde van mijn moeder (haat liefde verhouding, welke milder wordt nu) besef ik steeds beter dat ook mijn dochter daarin tekort schiet en ik wil er zo heel graag zijn voor haar.. ..
Vriendelijke groet, Rion
Beste Rion,
Bedankt voor je reactie.
Op het moment dat jij leert er voor jezelf te zijn zal je deze liefde als vanzelf ook inzetten naar je dochter.
Wijs niets van jezelf af daarmee verwijder je steeds verder van jezelf.
Warme groet, Martin
lukt mij niet om mijzelf als kind te herinneren
Hoi Martin,
Wat je zegt makes sence. Ik kan het toepassen op mijn altijd aanwezige gevoel van afwijzing.
Mijn grootste angst is : ik ben bang om me geliefd te voelen. Ik ben bang om van iemand te houden en die liefde kwijt te raken.
Hoe kan ik hier het beste mee omgaan? Heb je handvaten?
Ik begrijp inmiddels dat ik mezelf niet toesta om van mezelf te houden. Geef mezelf complimentjes, spreek mezelf positief toe in de spiegel en dat helpt. Maar nog steeds diep van binnen kan ik me niet voorstellen dat er iemand kan zijn die van mij kan houden.
Dit saboteerd elke poging om een relatie met iemand aan te gaan. Ik kom er niet uit.
Groetjes Angelique
Hoi Angelique,
Leren van jezelf te houden doe je door te stoppen met het niet meer te doen.
Dat betekent dat je mag ontdekken hoe jij jezelf onbewust allemaal afwijst.
Voorbeelden hiervan:
– Jezelf afwijzen wanneer je iets verkeerds doet.
– Denken wat anderen van je vinden.
– Balen van je gevoelens.
– Nare gevoelens weg willen hebben.
Wat nodig is is jezelf te leren troosten.
Dit alles staat beschreven in de Voel Je Goed Gids.
Zie: https://www.martindewerker.nl/webshop/voel-je-goed-gids/
Hallo, voor mij werkt het wel om het verdriet, of de boosheid, die ik vroeger niet de ruimte heb gegeven om er te laten zijn, om die te voelen en ik merk dat ik dan het kind in mij weer even ben, en dat voelt juist goed bij mij. Dus ik vraag me af waarom het fout zou zijn om jezelf even weer als kind te voelen, wat is daar mis mee. Voor mij werkt het in ieder geval.
Beste Desiree,
Bedankt voor je reactie. Er is geen goed of fout.
Wanneer jij het fijn vind om weer even het kind te zijn en het helpt je is daar niets mis mee.
Een groeisprong wordt gemaakt wanneer je er iets van geleerd hebt.
Dezelfde emotionele pijn komt dan niet meer terug.
Ga voor jezelf eens na of dit het geval is.
Als dit niet zo is. Kruip dan uit het kind en troost het.
Ontdek wat dat met je doet..
Warme groet, Martin
Hoi Martin,
Wat heb je dit mooi en herkenbaar omschreven! Ik heb mezelf al zo veel meer leren voelen maar de troost zoek ik het liefst terug bij mijn ouders of vriend door hen te vertellen wat ik nodig heb. B.v. geen vragen stellen maar me gewoon laten huilen en vertellen. Daarmee heb ik al veel oud zeer een plekje kunnen geven maar de emotionele pijn van het geen troost kunnen krijgen op bepaalde momenten blijft. Als ik een keer alleen ben en verdrietig ben dan stel ik mijn verdriet uit tot er iemand is die me kan troosten, dat doet me opnieuw pijn want dan moet ik het verdriet opnieuw parkeren.
Hierdoor ben ik steeds banger om alleen te zijn.
Ik wil heel graag ook de troost vaardigheden leren toepassen bij mezelf want dat geeft mij een minder afhankelijk gevoel, juist die pijn van mezelf niet kunnen troosten maakt het extra pijnlijk. Is dit een stap voor stap loskomen proces of kan ik dit zelf oefenen?
Mooi, zo helder beschreven. Dankjewel